معاشرت و هم نشینی با افراد 1
یکی از مهترین عواملی که بر روی شخصیت انسان تاثیر می گذارد و عامل مهمی در پیشرفت و یا پسرفت معنوی می شود ، دوست و همنشین انسان می باشد. و بزرگان توصیه های فراوان و کارگشایی در این رابطه دارند.
که انشالله طی چند مطلب با همین عنوان به آن خواهیم پرداخت.
امام راحل می فرمایند :
از وصیت های من که در آستان مرگ و نفس های آخر را می کشم ، به تو که از نعمت جوانی برخورداری ، آن است که معاشران خود و دوستان خویش را از اشخاص وارسته و متعهد و متوجه به معنویات و آنان که به حب دنیا و زخارف آن گرایش ندارند و از مال و منال به اندازه کفایت و حد متعارف پا بیرون نمی گذارند و مجالس و محافلشان آلوده به گناه نیست و از اخلاق کریمه برخوردارند ، انتخاب کن که تاثیر معاشرت دو طرف صلاح و فساد اجتناب ناپذیر است و سعسی کن از مجالسی که انسان را از یاد خدا غافل می کند ، پرهیز نمایی که با خو گرفتن به این مجالس ممکن است از انسان سلب توفیق شود که خود مصیبتی است جبران ناپذیر.
و شهید ثانی در منیه المرید می فرماید :
چون طبع و سرشت آدمی ، حالات معاشران خود را می دزدد و مانند آنان می شود ، مهمترین آثار معاشرت های نادرست ، هدر رفتن عمر انسان و تباه شدن دین و آئین شخصی او می باشد ، مساله ای که طلبه در معاشرت خود باید در نظر بگیرد این است که فقط با افرادی معاشرت کند که خود به آن ها سود برساند و یا آن ها به او منفعتی برسانند ، و اگر احساس کرد که به یار و رفیقی نیاز دارد ، رفیق و همدمی برای خود انتخاب کند که شایسته و دیندار و پرهیزگار و باهوش باشد.
رفیقی که اگر خدا را فراموش کرد به یادش آورد ، و اگر از خدا یادی کند در صدد یاریش بر آید، و اگر نیازمند بود با او برادری و همسازی کند ، و اگر دلتنگ گشت او را دلداری دهد ، آری طلبه از خلق و خوی چنین یار وهمدمی ، خوی و عادت شایسته برای خویش فراهم می آورد.[1]
