شادی واقعی در کلام اولیاء الله

گزیده درس اخلاق حضرت آیت الله دکتر روح الله قرهی

خدا گواه است، اگر این محرّم و صفر و فاطمیه‌ها نبود، این روضه‌خوانی‌ها نبود، اصلاً حبّ کمرنگ می­شد. بررسی کرده ­اند دیدند دو جا در روایت دارد که سرزمین نجات­بخش است و حبّ آل‌الله در دلشان زیاد است، یکی طبرستان و یکی اصفهان. بررسی کردند دیدند همین‌طور است، این­ها برای اهل بیت خیلی عزاداری می­کنند. مثلاً شما دهه صادقیه را شنیده بودید؟ در اصفهان، دهه صادقیّه می‌گیرند. یا در قدیم، دهه کاظمیّه می­گرفتند، الآن متأسّفانه یک مقداری­ کمرنگ شده؛ چون از بس گفتند: امّت عزادار، سالی به دوازده ماه، دائم گریه و عزاداری می­کنید، یعنی چه؟ یک کمی هم شاد باشید - این کلاه گشادی که در باب نسل آن هم سر یک رئیس جمهور معمّم گذاشتند که فرزند کمتر زندگی بهتر که حالا ببینید چه خبر است، چیزهایی که نمی­شود بیان کرد - یک کلاه گشاد هم همین است که می­گویند: شاد باشید.

اتّفاقاً روضه ابی‌عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام) انسان را شاد می­کند، نهایتش فرح است، فرح ذاتی دارد، نه شادی الکی که مثلاً مدام بخندی و عذر می­خواهم جسارت است، بشکن بزنی و ادا و اطوار درآوری و تئاتر بازی کنی و لطیفه و جک بگویی. این شادی شد؟ پس چرا مردم غم دارند؟ مردم که دائم دارند لطیفه و جک می­گویند، پیامک می­زنند اصفهانی این‌طور گفته، آن یکی می‌گوید: لره این طور گفته، قاه‌قاه هم می­خندند، پس چرا آخرش غم دارند؟!