یکی از موضوعاتی که متوجه شده ام برخی از دوستان به طور اشتباه متوجه شده اند بحث عدالت امام جماعت است.
امام خمینی در کتاب چهل حدیث در شرح حدیث بیست و پنجم این کتاب می فرمایند:
"و از شـئون وسـوسه یکى اقتدا نکردن به کسانى است که به حکم نص و فتوا محکوم به عدالت هستند و ظاهر آنها صالح و به اعمال شرعیه مواظب هستند و باطن آنها را خداوند عالم است و تفتیش از آن لازم است ، بلکه جایز نیست ، با این وصف ، شخص وسواسى را شیطان مـهـار مـى کـنـد و در گـوشـه مسجد از جماعت مسلمین کناره گرفته فرادى نماز مى خواند! و مـعـلل مـى کـنـد عـمـل خـود را بـه ایـنـکـه شـبـهـه مـى کـنـم بـه دلم نمى چسبد! ولى در عین حال از امامت مضایقه ندارد! با آنکه کار امامت سخت تر و جاى شبهه در آن بیشتر است ، ولى چون موافق هواى نفس است در آن شبهه نمى کند!"
و نظر مراجع عالیقدر در پاسخ به سوال " آیا عدالت امام جماعت برای مامومین باید اثبات گردد؟ "